Over de lelijkheid.

Wat maakt ons mensen mens? Wat maakt ons bijzonder? Ik zou zeggen: de lelijkheid. Loop de deur uit en je ziet lelijkheid. ’s Ochtends vroeg, de getergde gezichten van de mensen in de metro, op weg naar hun werk. De droevige aanblik van een verlaten woonwijk als de kinderen op school zitten en papa en mama op kantoor. De frustratie van de wachtende auto’s op de A4, of de geveinsde interesse van die collega die vraagt of je een goed weekend hebt gehad. Het treurige van een boterhambakje, gevuld met casino boterhammen met jonge kaas. Of de verveling van een jong kind dat liever buiten zou spelen dan de hele dag onder het TL-licht in de klas te moeten luisteren naar kanjertraining. Of die tiener die moet weten dat delen door een breuk hetzelfde is als vermenigvuldigen met het omgekeerde. Omdat je dat in het dagelijks leven zoveel gebruikt. Die vrouw van veertig die haar eitjes laat invriezen omdat haar carrière iets te lang heeft gewonnen van haar geluk. Of uitgebluste stellen die alleen nog op vrijdagavond seks hebben. Vaders die op hun pappadag hun schommelende kind duwen, terwijl ze op hun telefoon de mail checken. Labradoodles, avocado’s, sportscholen, dure auto’s, strijkijzers, mullets, weilanden, Studio Sport, onderzetters, kant-en-klaar maaltijden, de plaatselijke pastoor, bejaardenhuizen, zwangerschapsverlof, Coca-Cola, samenlevingscontracten, parkeervakken, multomappen.

Elke week schrijf ik over iets lelijks. Ik heb ook een verklaring voor alle lelijkheid. En daar vertel ik dan ook over. Want ik houd niet van lelijkheid. Ik zou willen dat er minder van was. En om er minder van te krijgen heb ik anderen nodig. Mensen die ook niet van lelijkheid houden. Misschien kunnen we wel een beweging starten, zodat de wereld minder lelijk wordt.